Een aantal dagen geleden konden we genieten van prachtig nazomerweer. Alhoewel de dagen steeds korter worden, sloop de thermometer overdag stiekem naar 25 graden. Lekker nog even alle ramen open, de was buiten drogen en vitamientjes D happen.

Tegelijkertijd met het mooie weer, begon het in mij te kriebelen. De tuin moest nodig gedaan worden. Er moest gesnoeid worden, onkruid gewied, stoep geveegd, het terras geschrobd, de bakken gevuld met najaarsbloeiers. Genoeg te doen. Ik voelde ’s ochtends al die onrust in mijn lijf, waardoor ik niet langer in bed kon blijven liggen en aan mijn dag wilde beginnen. Ik wilde nog even profiteren van deze mooie dag. Zo veel zullen er niet meer volgen dit jaar.

Echtgenoot nam het grote snoeiwerk voor zijn rekening, buxus en coniferen. Ik begon aan de hortensia’s en het onkruid. Ondanks al mijn goede voornemens, voelde ik na een uur dat het genoeg was geweest voor die dag. Mijn lijf protesteerde, wilde niet meer. Nu al? Maar ik moest nog zoveel…. Er bleef voor mij niets anders over, dan er aan toe te geven. Ik rolde mijn ligbedje in de zon en ging lekker liggen. Het duurde niet lang voordat ik in slaap viel. Ik lag in mijn tuintje en sliep….

Er kwam geen engel om me wakker te maken, helaas. Maar toen ik na een uurtje wakker werd, lag ik nog wat naar de strakke blauwe lucht te staren en te peinzen. Mijn gebrek aan energie kan me ontzettend verdrietig en boos maken. Ik ben altijd iemand geweest, aan een stuk door kon klussen. Deuren en muren verven, poetsen, ramen wassen, in de tuin werken. Ik heb altijd zoveel plannen gehad en kon deze ook (bijna) allemaal zelf uitvoeren, zonder dat ik daarvoor iemand moest lastigvallen. Ik kan dat niet meer en ik vrees, dat dat niet meer terug komt. Lastig…

Ik begrijp heel goed als je nu denkt: dan doe je toch wat rustiger aan? Dan doe je toch wat minder zelf? Of dan doe je er toch wat langer over? Dat is ook wel allemaal zo, maar dit is zo niet “mij”. Ik weet niet of ik hier ooit aan kan wennen.

Dat ik ziek ben, tja, dat is een feit. Maar dat ik de hele regie over mijn voorgenomen plannen over moet laten aan die stomme MS? Volgens mij kan ik dat nooit accepteren. Daar gaat nog een hele tijd overheen, mocht het ooit zover komen.

Op deze dag was het voor mij in ieder geval gedaan met het werken in de tuin. Het lukte echt niet meer. Gelukkig volgden er nog een paar mooie dagen voordat de herfst zijn intrede (weer) deed. Het tuintje is klaar, het terras ligt er mooi bij, de manden en bakken zijn gevuld. Als ik nu naar buiten kijk, heb ik een voldaan gevoel.

Vandaag regent het en ga ik weer rustig binnenshuis aan de slag. In Huize Van der Sterren is altijd wat te doen….