Zojuist kreeg ik het bericht, dat een van mijn trouwe bloglezers overleden is. Niet onverwacht, wel veel te vroeg…

We waren ruim 20 jaar collega’s. Bij zijn afscheid op de afdeling heb ik het volgende op papier gezet.

J    van jofel

O   van oprecht

H   van harde werker

N   van no nonsens

Ik had een heel alfabet kunnen vullen, maar aangezien hij een man van weinig woorden was, heb ik me beperkt tot de letters van zijn voornaam. Altijd tijd voor een praatje. Altijd interesse tonen. Bij bijzondere gelegenheden lag er steevast een kaartje van hem in de brievenbus. Toen ik trouwde, toen ik mama werd, toen mijn vader overleed, toen ik de diagnose MS kreeg. Altijd attent, heel erg bijzonder…

Hij werd ziek, ernstig ziek. Hij stopte met werken. Greep alle kansen die hem aangeboden werden. Het leek er allemaal goed uit te zien. Maar niets was minder waar. In februari van dit jaar, ging het mis. Ik lag in het ziekenhuis bij te komen van de lumbaalpunctie, hij lag een afdeling hoger bij te komen van het slechte nieuws dat hij gekregen had. Bij ons allebei foute boel in ons bovenkamertje. Allebei niet te genezen met echter één groot verschil: ik zou het overleven, hij niet….

Toch schepte dat defect in onze bovenkamertjes een band. We appten geregeld. Hij werd een trouwe lezer van mijn blogs. Vaak kreeg ik na een gepubliceerde blog op Facebook een 👍🏻 of een appje van hem. Hij vond het zo tof hoe ik met de situatie omging en omgekeerd was hetzelfde het geval. Ik had veel respect voor de manier waarop hij omging met zijn ziekte.

Ik zocht hem twee weken geleden op in het Hospice. We hebben bijna anderhalf uur buiten in het herfstzonnetje zitten praten. Gepraat en zelfs gelachen. Alles kwam voorbij: zijn opname in het Hospice, zijn naderend afscheid, mijn vaders overlijden (dezelfde rotziekte), mijn MS. Een heel bijzonder gesprek op een gewone donderdagochtend in oktober, een gesprek dat ik nooit meer zal vergeten.

Toen hij in juli “de genadeslag” kreeg, wist ik niet of ik hem nog zou kunnen vertellen over mijn Mont Ventoux plannen. Hij had er natuurlijk wel al over gelezen in mijn blog. Maar ik was zo blij dat ik hem er zelf nog over kon vertellen, op die donderdagochtend in oktober. Het was toen al duidelijk, dat hij de dag zelf, 10 juni 2018, niet meer mee zou maken. Daarom heb ik hem toen beloofd: als jij er niet meer bent, als Jolanda en ik de Ventoux gaan lopen, nemen wij jou in gedachten mee naar boven, naar de top van die grote kale reus. Een grote grijns verscheen op zijn gezicht. “Daar houd ik je aan”, zei hij…

Vandaag een blog, ter ere van een van mijn trouwe lezers. Ik krijg vandaag van hem geen 👍🏻 meer en ook geen appje. En toch is deze blog alleen voor hem…

Een bijzonder mens is van ons heen gegaan….